Türk Edebiyatı

Yıldız Ecevit’in roman yazan şair dediği, Modern Türk Edebiyatı’nın dil ve kurgu ustalarından Hasan Ali Toptaş, 15 Ekim 1958’de Denizli’nin Çal ilçesine bağlı Baklan nahiyesinde doğar.

Bir otoritenin, kurumun, yaptırımın ya da hoşgörünün, güvenin, tecrübe ve bilgeliğin temsilcisi olarak baba, edebiyatın vazgeçilmez bir malzemesidir. Sadece son dönem romanımızda değil klasik edebiyatımızdan Tanzimat’a, Servet-i Fünun’dan Cumhuriyet’in ilk dönemine kadar baba, birçok edebi metne konu olmuş, farklı yazar ve şairlerimizin eserlerinde değişik kavramlar etrafında işaret edilen birer izlek olarak yer almıştır.

Dünya Edebiyatı’nda destanın karşılığı olarak epope kavramı kullanılır. Epopenin karşılığını, İslami kültür ile birleştiren Türkler, Farsça’dan dilimize geçen ve efsane, masal, ün, şan gibi anlamları karşılayan, dastan kavramını tercih ederler. Destan kelimesi İslamiyet’ten çok önce Türk Edebiyatı’nda karşımıza çıkar. Yaratılış Destanı, Saka Destanı, Göktürk Destanı gibi birçok destanı buna örnek olarak vermemiz mümkün.

Balkan göçmeni bir ailenin çocuğu Muzaffer Buyrukçu, Niğde’nin Fertek köyünde 1928’de dünyaya gelir. Çocukluğu Manisa, Yalova’da geçer, daha sonra ailece İstanbul’a gelirler. İstanbul’un yoksul semtlerinden Yenikapı’ya yerleşirler.

1870’te Manastır’da doğan Cenap Şahabettin, Osmanlı İmparatorluğu’nun son çeyrek asrında edebiyat alanının önemli figürlerden biri olmuştur. Tevfik Fikret’le beraber Servet-i Fünun hareketinin iki önemli şairinden biri kabul edilen Cenap Şahabettin, birçok eleştirmen tarafından düz yazılarında şiirlerinden daha başarılı bulunmuştur.

Muzaffer İzgü, 29 Ekim 1933’te Adana’da dünyaya gelir. Cumhuriyet’in 10. yılında doğmuştur, bunu da çok önemser. Hem söyleşilerinde hem de kitaplarında doğum tarihini “Yıl 1933, aylardan Ekim, günlerden 29, yani Onuncu Yıl… İşte o gece…” diye söyler ve yazar.

Nurullah Ataç, 21 Ağustos 1898’de İstanbul’da doğar. Bir haftalığına Maliye Nazırlığı görevinde bulunan ve Hammer’in tarihini dilimize çeviren Ata Bey’in oğludur. Asıl adı Nurullah Ata’dır. Daha sonra soyadına orağı çağrıştıran ç harfini ekleyerek Nurullah Ataç soyadını alır.

“Bizim Kemalettin Tuğcu’larımız vardı… Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı.” Yılmaz Erdoğan’ın Yaşayabilme İhtimali şiirinde söylediği gibi, çocukluğunu, ilk gençliğini 1960’lı, 1970’li yıllarda yaşayanların vazgeçilmez yol arkadaşlarından birisiydi Kemalettin Tuğcu kitapları. Bir nesile okuma alışkanlığı kazandırmasına rağmen, edebiyat çevrelerince hep yok sayıldı, küçümsendi, kitapları edebiyat dışı sayıldı. Ama onun romanları, o dönem çok sayıda

Haydarpaşa, Sirkeci, Basmane, Ankara… Memleketin namlı garları. Kemal Varol’un hazırladığı kitap, sadece Haydarpaşa’ya değil, bütün memleketteki garlara bakıyor. Sadece büyük garlara gitmekle de kalmıyor, bazı ara garlara da uğruyor. Doğudan batıya, kuzeyden güneye, dizi dizi garlar, istasyonlar: Haydarpaşa, Sirkeci, Hadımköy, Alsancak-Buca-Seydiköy, Basmane, Akhisar, Eskişehir, Samsun, Ankara, Ulukışla, Pozantı, Adana, İskenderun, Diyarbakır, Batman, Kurtalan… Garlara dair

Ölüm sözlerini, Türk Edebiyatı’nın önemli şairlerinin dizelerini ve ünlü yazar/düşünürlerin ölüm sözlerini, Lesley Oldaker resimleri ile birlikte derledik.

17. yüzyıl Ermeni tarihçilerinden Eremya Çelebi Kömürciyan’ın yazdıklarından, Haydarpaşa bölgesinin Bizans İmparatorları için şehir çevresindeki en önemli dinlenme yerlerden biri olduğunu ve bu bölgede azizlik mertebesine yükselmiş patrikler için inşa edilmiş bir saray yapısı bulunduğunu öğreniyoruz. Bölgenin ismini nereden aldığına dairse çeşitli rivayetler söz konusu. Bunlardan en akla yatanı ise, 1533’te vezirliğe yükseltilen Hadım Haydar

İstanbul’un farklı köşelerini gösteren siyah beyaz fotoğrafları ve o fotoğraflardaki semtlere dair Türk Edebiyatı’nın farklı yazar ve şairlerinin alıntılarını derledik.

Kürk Mantolu Madonna, Kuyucaklı Yusuf, İçimizdeki Şeytan, Sırça Köşk gibi önemli eserleriyle hatırladığımız, günümüzde de oldukça popülerleşen Sabahattin Ali, 2 Nisan 1948’de aramızdan ayrıldı. Onun önemli eserlerinden sözlerine göz atalım.

1897 yılında Edirne’de doğan Şevket Süreyya Aydemir, 1877 Osmanlı-Rus Savaşı’ndan sonra Bulgaristan’ın Deliorman yöresinden Edirne’ye kaçmış olan bir ailenin çocuğudur. Dedesi, Deliorman yöresinin varlıklı kişilerindendir.